IN MEMORIAM Mark Allard (1944-2009)
Het is nog steeds onbegrijpelijk, bijna onwezenlijk. Mark is er niet meer.
Hij was een man die onverwoestbaar leek, met een grote fysieke kracht, maar ook met een nog grotere mentale kracht. Hij was een snelle denker en uitvoerder. Waar anderen nog over het nadenken waren, had hij reeds de oplossing gevonden en was hij ook met de uitvoering begonnen. Hij was gewoon niet bij te benen.
Als Vlaming uit de Brusselse rand en als ingenieur bij Umicore maakte hij kennis met de arrogantie en het cultuurimperialisme van de Franstaligen. Het maakte van hem een overtuigde Vlaming. Hij zette dan ook reeds vlug de stap naar het Davidsfonds.
In onze afdeling was hij het langst bestuurslid, maar hij was vooral een van de sterkhouders.
Mark was beginselvast. Hij hield niet van windhanen die om de haverklap van mening veranderden. Hij wilde niet dat het Davidsfonds alleen maar een culturele vereniging zou zijn zoals de andere. De vereniging mocht haar Vlaamse en Christelijke wortels niet verloochenen.
Mark had een brede politieke belangstelling. De wereld was groter dan zijn achtertuin.
Hij schuwde nooit de confrontatie, indien die nodig was om zijn principes te verdedigen. Marc was ook een gevoelig man. Hij kon luisteren naar de anderen.
Na een vergadering kon hij niet onmiddellijk naar huis. Hij wilde nog napraten bij een pint en op die manier de ploeggeest versterken.
Het eerste beeld dat ik mij van Mark herinner, was op een betoging in Antwerpen. Hij stond daar met zijn gezin. Zo blijf ik hem herinneren. Een man die zijn overtuiging toonde en die wilde delen met zijn familie.
Ik weet het, men zegt dat iedereen vervangbaar is. Welnu, Mark is onvervangbaar.
René De Ranter
Davidsfonds Aartselaar 