Het woord van de voorzitter: “Onze warme samenleving”

Het woord van de voorzitter

“Onze warme samenleving”

Onze nieuwjaarsreceptie gaf mij de gelegenheid om even stil te staan bij het overlijden van gewezen Davidsfondsvoorzitter Clem De Ridder. Onder zijn beleid kende het Davidsfonds een steile stijging van het aantal leden.

Dat beleid beperkte zich dan ook niet alleen tot de uitgave van boeken en het promoten van cultuur, maar deed het Davidsfonds ook een actieve rol spelen in de Vlaamse Beweging. Ontbreekt dat thans niet ? Moeten wij ons dan blijven neerleggen bij een discriminatie van de Vlamingen om het, zoals sommigen dat willen, een warm samenwerkingsfederalisme te kunnen noemen?

“Wij zijn toch geen onderdrukt volk”, orakelde onlangs een groot acteertalent. Zij is blijkbaar geen groot talent in het verwerven van informatie.

In België zijn er ongeveer 60% Vlamingen en 40% Franstaligen. Door de grendelgrondwet van 1970 kunnen de helft van de Franstalige verkozenen, die dus ongeveer 20% van de bevolking vertegenwoordigen, hun wil opdringen. En zij hebben dit reeds herhaaldelijk gedaan. Maar zelfs die 20% is te ruim gerekend.

Weet u dat een Vlaamse Kamerzetel bij de verkiezingen in 2010 gemiddeld 43.713 stemmen heeft gekost en een Franstalige amper 35.633 stemmen (de eenmanspartijen J.M. Dedecker en M. Modrikamen buiten beschouwing gelaten). Een verschil van 8.079 stemmen. Met die twee eenmanspartijen erbij wordt het verschil zelfs nog groter, namelijk 8.514. Een Vlaamse zetel kost dan 44.927 stemmen, een Franstalige 36.413 stemmen.

Dit heeft het perverse gevolg dat in de federale Kamer de grootste Vlaamse partij 1.135.617 stemmen nodig had om 27 zetels te bekomen, en de grootste Franstalige partij met slechts 894.543 stemmen niet minder dan 26 zetels binnenrijfde. Voor die ene zetel meer waren er dus 241.074 stemmen meer nodig. Hoe noem je zoiets? Wordt daar iets aan gedaan?

Maar door de pas gestemde 6e Staatshervorming wordt het nog beter.

Enkele voorbeelden:

De inwoners van de zes Vlaamse randgemeenten rond Brussel zullen kunnen stemmen voor de kieskring Brussel, net alsof zij Brusselaars zijn. Waarom geldt dat niet voor Vlamingen in Waalse taalgrensgemeenten?

De benoeming van de burgemeesters in die randgemeenten ontsnapt aan de Vlaamse voogdij, net alsof het geen Vlaamse gemeenten zouden zijn. De Raad van State kan die burgemeesters immers benoemen wanneer de Vlaamse regering dat niet doet. Waarom is iets gelijkaardigs niet voorzien in een Waalse of Brusselse gemeente?

Brussel en Halle-Vilvoorde krijgen elk een parket, maar de rechtbanken worden enkel qua taal ontdubbeld en ze blijven bevoegd voor het hele arrondissement. Franstalige rechters kunnen dus nog altijd oordelen over zaken in het Vlaamse Halle-Vilvoorde.

Een Nederlandstalig slachtoffer van een misdrijf in Halle-Vilvoorde zal raar opkijken als het onderzoek in handen komt van Franstalige substituten die vanuit Brussel naar het Vlaamse Halle-Vilvoorde worden gestuurd.

De Procureur en de Arbeidsauditeur in Brussel moeten altijd een Franstalig diploma bezitten. De studenten van onze Vlaamse universiteiten zijn er dus aan voor de moeite. Een Vlaamse werknemer met een strafrechterlijke klacht tegen een Vlaamse werkgever in Brussel, moet dan ook weten dat een Franstalige procureur advies aan de rechter zal geven.

Wij gaan dus terug naar: “et pour les Flamands la même chose”.

Moet ik nog even doorgaan? Ik wilde u enkel doen inzien dat het onbegrijpelijk is dat sommigen die 6e Staatshervorming op gejuich onthalen en dat de meesten gewoon onverschillig blijven. Dat is schuldig verzuim, ook vanwege onze Vlaamse pers.

Weet u wat Jan Verroken in 2011 in “De Standaard” zegde over de toen populairste Vlaamse politicus. “Hij praat heel goed, maar het is niet te begrijpen dat hij wil praten over een compromis. De wet voor iedereen gelijk toepassen, is het enige wat moet gebeuren.”

Dat voor Vlaanderen onzalige compromis is er ondertussen en dat beseft ook Guido Ghekiere, echtgenoot van Brussels minister Brigitte Grouwels. In een artikel gepubliceerd door de Gravensteengroep, komt hij tot het inzicht dat de regeringsakkoorden die zijn partij mee heeft gestemd, niet enkel slecht zijn voor de Brusselse Vlamingen, ze doorbreken ook het institutioneel evenwicht. Een (te) late schuldbekentenis.

René De Ranter

Voorzitter