Het woord van de voorzitter
“Winterlectuur”
Nu de lange winteravonden dichterbij komen, begin ik terug wat meer mijn neus in de boekenkast te steken. Mijn oog viel daarbij op een boek dat daar meer dan een halve eeuw geleden was verzeild als wellicht verplichte lectuur. Het gaat om “Un certain Monsieur Blot” van Pierre Daninos. Daarin wordt de draak gestoken met de Franse titulatuur die toen in veel bedrijven gebruikelijk was, en die eigenlijk nog steeds in zwang is, maar dan in het Engels. Zo wordt gesteld dat een mens in het leven maar als vol kan beschouwd worden wanneer op zijn naamkaartje, bij de vermelding van de functie, ook het predicaat “général” prijkt. ‘Generaal’ is een magisch woord. Wanneer men het toevoegt aan een nederige functie als secretaris, dan wordt die opgetild naar ongrijpbare hoogten. Bij generaal ziet men blinkende sterren, keurige maatpakken, macht, kortom het opperste leiderschap.
Niets daarvan bij Monsieur Blot. Hij wordt verkozen tot het voorbeeld van de gemiddelde Fransman. Het gevolg kan je raden. Na te zijn genegeerd, komt opeens de beroemdheid. Hij wordt opgevoerd in allerlei programma’s, siert de frontpagina’s van kranten en weekbladen, raakt in een draaikolk van feesten, geld, vrouwen, en eindigt terug waar het begon, in de anonimiteit.
Hoe komt het nu toch dat ik dan weer moet denken aan die grote Vlaamse schrijver en hetgeen Kaaiman in een van zijn columns daarover laat zeggen door Zuhal Demir, na een aanvaring in De Afspraak. Demir, in ibidem: “Het ging over vermogenswinstbelasting. Lanoye was daar uiteraard helemaal voor en begon mij de les te spellen, op zo’n toontje van: ‘Dwaas kind, ga terug naar je mama.’ Ik vond dat kwetsend.
De dag erna mailde een accountant me de boekhouding van Lanoyes vennootschap. Bleek dat hij in 2015 meer dan 220.000 euro winst had, waarop hij zegge en schrijve 167 euro belastingen heeft betaald. Zwart op wit, hé. Hoeveel hypocrieter kan je zijn?”
Daar kan ik nu eens echt niets meer aan toevoegen.
Davidsfonds Aartselaar 